ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.

Η ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Η ΠΙΟ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.

- Αν η Ιστορία ήταν ικανή από μόνη της να διδάξει και να εμπνεύσει τους λαούς, τότε η εργατική τάξη θα είχε λύσει τα προβλήματά της! Η ιστορία της πάλης των λαών είναι κεντημένη με  διαμάντια  αγώνων και κατακτήσεων -με κορυφαία στιγμή την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, το Μάη του 1886- ενάντια στον ταξικό αντίπαλο, την αστική τάξη και τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό!

- H περίοδος που διάγουμε έχει όλους εκείνους τους αντικειμενικούς όρους που θα μπορούσαν να συνθέσουν τον καμβά των επαναστατικών ζυμώσεων μέσα στην ταξική κοινωνία: ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΕΡΓΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΠΕΙΝΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ, κατάργηση δικαιωμάτων σε εργασία, παιδεία, υγεία, βάθεμα της εκμετάλλευσης, φασιστικοποίηση της ζωής.

- Η επίθεση που δεχόμαστε είναι απόλυτα οργανωμένη, συμπαγής και με συγκεκριμένο στόχο: την αποστέρηση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού από όλα του τα δικαιώματα και τη μέχρι αποστράγγισης εκμετάλλευσή του. Μέσα από τα μνημόνια που εκπορεύονται από τη λυκοσυμμαχία Ε.Ε., ΔΝΤ και τίθενται σε εφαρμογή από την ντόπια άρχουσα τάξη, επιδιώκεται η ιδιοποίηση από το κεφάλαιο όλου του κοινωνικού πλούτου που παράγει η εργαζόμενη τάξη, και με όρους μεσαίωνα. Αυτή είναι η κοινή απάντηση των κεφαλαιοκρατών στην άνευ προηγουμένου κρίση στην οποία έχουν περιέλθει λόγω των αντιφάσεων του συστήματός τους. Και όσο κι αν το μεγαλύτερο εμπόδιο για να βρουν διέξοδο από την κρίση τους είναι οι λυσσαλέοι ανταγωνισμοί τους, τόσο ενοποιημένοι και συγκροτημένοι είναι απέναντι στον “εχθρό λαό”.

- Η αντίσταση του λαού μας, από την άλλη, έχει φτάσει σε μεγαλειώδη επίπεδα τα τελευταία χρόνια, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να αναστρέψει τους  αρνητικούς  συσχετισμούς. Η έλλειψη οργάνωσης της εργατικής τάξης σε μορφές αυτόνομες, γεννημένες μέσα στην ταξική πάλη και με μοναδικό κριτήριο την υπεράσπιση των συμφερόντων της, έχει σαν αποτέλεσμα την αδυναμία  να μπει φρένο στη βάρβαρη επίθεση και το χτίσιμο της ελπίδας για το μέλλον!

- Το θέατρο των εκλογών, σκηνοθετείται από τους διαχειριστές του συστήματος και γίνεται με τους δικούς τους όρους. Το αποτέλεσμα της κάλπης, όποιο κι αν είναι αυτό, δεν θα τους εμποδίσει να δυναμώσουν την επίθεση εναντίον μας, εξάλλου το δήλωσαν επίσημα. Τίποτα δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει το λαό μας από την μεγάλη ιστορική υποχρέωση που έχει μπροστά του:    το χτίσιμο της αντίστασής του με τους δικούς του όρους, τους όρους της ανάπτυξης του λαϊκού, εργατικού κινήματος. Χωρίς κηδεμόνες και "σωτήρες" που υποτιμούν τη νοημοσύνη και τη μνήμη μας, χωρίς φωστήρες που υπόσχονται ότι θα κάνουν ανατροπές για εμάς αλλά χωρίς εμάς, χωρίς αυταπάτες και ανυπομονησία που μας καθιστά εύπιστους και αφελείς...

**Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, με συντονισμό και κοινή δράση, με ξεκάθαρο στόχο

**Να αντισταθούμε αποφασιστικά στην ξέφρενη επίθεση που δεχόμαστε

      

           **Να κάνουμε τις νέες Πρωτομαγιές, που θα συγκλονίσουν τον κόσμο και θα συντρίψουν τον ταξικό αντίπαλο.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ΤΡΙΤΗ 1 ΜΑΗ, 10:00 π.μ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

επιτελους,να τελειώνουμε μαζί τους πριν μας τελειώσουν!

Άλλη μια αυτοκτονία συμπατριώτη μας αυτή τη φορά έλαβε χώρα για πολιτικούς λόγους ,όπως υποστηρίζει στο σημείωμα που άφησε. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και πρέπει επιτέλους να μπούμε στο μόνο πραγματικό δίλλημα. ΘΑ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ή ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ;;;
 
xanthipress
alphavita.gr

 "Ο Σάββας ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο, για το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών μας, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για το δάσκαλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, για ένα άλλο αύριο. Ευαίσθητος, κοινωνικά ανήσυχος, ανοιχτός στους ανθρώπους, δίπλα σε όποιον/α είχε ανάγκη, δεν λογάριασε ποτέ προσωπικό κόστος, κούραση, κίνδυνο. Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη, άνθρωπος των πράξεων κυρίως, και όχι των λόγων. Αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε «σπαθί».

επώνυμη καταγγελία:φασιστική αστυνομική και κρατική βία διαρκείας σε ντόποιο

 αναδημοσίευση απο

ομάδα αλληλεγγύης κρατουμένων Κορινθίας

Προσπαθώ ακόμη να συνέλθω από το ΣΟΚ. Το γεγονός βασανίστηριο για μένα κράτησε σχεδόν δυο ολόκληρα μερόνυχτα…Το σώμα μου ακόμη πονάει αφόρητα από τα χτυπάματα των ροπάλων τους και από τις κλωτσιές τους.Σε ένα κελί το πολύ έξι τετραγωνικών μαζί με άλλους τρεις ανθρώπους.Σε ένα κολαστήριο που μέχρι πριν λιγες μέρες αγννούσα ότι είναι τέτοιο…

Ας μου συγχωρεθεί που καθυστέρησα ελαφρά την δημοσιοποίηση-καταγγελία αυτού του γεγονότος όμως ελπίζω ότι όσοι διαβάσουν το περιέχομενο αυτής της καταγγελίας θα δείξουν επιείκεια για αυτό.Δημοσιεύω αυτή την  καταγγέλια επώνυμα καθώς δεν νιώθω πια κανένα φόβο για τον φασισμό τους και η οργή έχει πονέσει τα μιλλήγγια μου.Την υπερασπίζω με όλο τον πόνο του βιώματος μου κι έχοντας πλήρως μεταμορφωθεί από την επίδραση του.

Εγώ ο ίδιος είμαι ο παθόν και το θύμα αυτής της ιστορίας με όργανα βασανιστηρίου μου και θύτες μου τους μπάτσους του κράτους (με πρώτους τους ΔΙΑΣ) και ένα κτίριο κολασηριο -αυτό της Πέτρου Ράλλη- το Μεταγωγών. (εκεί δηλαδή που στιβάζονται μόνο μετανάστες…)

Όμως ας τα πάρουμε με την σειρά τους.

Την Τρίτη (ή ήταν Τετάρτη; Το τρομερό με αυτό που έπαθα είναι ότι έχασα πλήρως την αίσθηση του χρόνου και την φυσιολογική διαδοχή των ημερών…Επίσης η μνήμη μου δεν λέει να βάλει σε πλήρως τακτοποιημένη  σειρά όλα αυτά που μου συνέβησαν καθώς μου συνέβησαν τόσα πολλά σε δυο μέρες και με τέτοια τρομερή διαδοχή που όλο αυτό έχει γίνει ένα κουβάρι φρέσκων αναμνήσεων μέσα μου…)

17 Απρίλη βρισκόμουν στην περιοχή του Βοτανικού για να βγάλω ένα έξτρα μεροκάματο.

Είμαι 37 χρόνων και δουλεύω σαν εργάτης από τα 14 μου.

Από τα 22 μου δουλεύω σαν μισθωτός οδηγός φορτηγών και κάποιες φορές και ξεφορτωτής.

Δεν θα έλεγα ότι ήμουν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος.Έχω έρθει σε κάποιες πορείες και έχω παρακολουθήσει κάποιες συνελεύσεις όμως ποτέ δεν είχα συστηματική και βαθιά σχέση με αυτά όσο κι αν μέσα μου τα ενέκρινα.Έχω διαβάσει κάποια σωστά βιβλία όμως πολύ λιγότερα από αυτά που θα ήθελα.

Η βιοπάλη και το μεροκάματο πάντα απορροφούσαν την περισσότερη ενέργεια μου και αυτό που έμενε για τα άλλα ήταν λιγοστό και αμφίβολο. Μέχρι τώρα…

Τον τελευταίο χρόνο έχουν απολύσει αρκετούς από την δουλεία που βρίσκομαι και σε μένα έχουν μειώσει κατά 40% τον μισθό μου (και όπως θα δούμε και μετά από αυτό που έπαθα τώρα κατά 70%…) και είχα ανεχτεί να είμαι πολλά χρόνια σε έναν εργασιακό χώρο χωρίς να υπάρχει σωματείο βάσης.

Τσατσος μου όμως ποτέ δεν υπηρξα κι ενώ ήμουν πάντα τυπικός και σωστός στην δουλειά μου και έχουν αρμέξει αμέτρητη υπεραξία από τον προσωπικό μου μόχθο τόσων χρόνων…

Κατά τις 5 το απόγευμα και νωρίτερα ήμουν με φίλους φορτηγατζήδες–είτε μισθωτούς όπως εγώ είτε μικροιδιοκτήτες με ένα-δυο φορτηγά– και συζητάγαμε για το πόσο χάλια έχει γίνει η κατάσταση και για το πόσο χρειαζόμαστε μια νέα 12 Φλεβάρη πολύ πιο δυναμική και αποφασιστική. (με ντροπή γράφω ότι εγώ προσωπικά αλλά και αρκετοί που συζητάγαμε δεν είμασταν στις 12 Φλεβάρη κι ας είχαμε φίλους και γνωστούς που είτανε…)

Ναι στα λόγια είμαστε εύκολοι…Πίναμε και μπύρες και άλλα και είχαμε κάνει εύθυμο ζωιρό κεφάλι που μάς έβγαζε την αγανάκτηση μας.

Κάποια στιγμή αποχαιρετιστήκαμε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Τότε πήγα να πάρω το αμάξι μου (ένα μεταχειρισμένο αγορασμένο από συγγενή με 200 ευρώ…) και να φύγω.

Το κεφάλι μου βούιζε από το μεθύσι.

Έπρεπε να περάσω ένα στοπ και δεν το πέρασα σωστά. Δεν πρόσεξα όπως έπρεπε και τράκαρα με ένα διερχόμενο αμάξι. Ευτυχώς κανείς δεν τραυματίστηκε και υπήρχαν μόνο υλικές ζημιές.

Ο κύριος που του τράκαρα το αμάξι ήταν ένας 60 χρόνος πολύ αναστατωμένος που έσπασαν τα φώτα του αμαξιού του.

Σε λίγο πλακώνουν Διάδες.

ΚΑΙ ΕΔΩ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ-ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ

Για πολύ κακή μου τύχη είχα το δίπλωμα του αμαξιού και την ταυτότητα μου στο φορτηγό της δουλειάς αυτό που δουλεύω καθημερινά για 8ωρο.Τα είχα ξεχάσει πρόσφατα εκεί γιατί είχε χρειαστεί να τα πάρω μαζί μου για μια δουλειά του δημοσίου. (γραφειοκρατικής φύσεως)

Οι ΔΙΑΔΕΣ είναι 4 σε δυο μηχανές και με κυκλώνουν. Μου ζητάνε χαρτιά. Τους φωνάζω το όνομα μου (να συστηθώ και σε εσάς, ονομάζομαι Διονύσης Γοργογιάννης είμαι Έλληνας πολίτης και έχω υπηρετήσει τον ελληνικό στρατό απ’όταν ήμουν 18 χρονών. Εκεί έμαθα να οδηγώ μεγάλα οχήματα…Ο πατέρας μου που πέθανε όταν ήμουν 6 χρονών ήταν γνωστός αριστερός της περιοχής με φυλακίσεις και βασανιστήρια.Επικαλούμαι εδώ το αυταπόδεικτο της ελληνικής καταγωγής μου για να φτύσω με λύσσα κάθε εθνικότητα και ειδικά και αυτή την εθνικότητα. Μετά από αυτό που πέρασα κατάλαβα ότι το να ζεις σε ένα φασιστικό καθεστώς ακυρώνει κάθε θετική αναφορά στην έννοια του έθνους.Το ξεφτιλίζει και το ξεμπροστιάζει αλύπητα…)

Ο ένας δείχνει να το πιστευει και νιώθω ότι θα είναι ευγενικοί μαζί μου. Πετάγεται όμως ένας άλλος από αυτούς  και φωνάζει:” τι έλληνας πολίτης ρε και αηδίες!Σκατοαλβανός είσαι χωρίς χαρτιά και άστα αυτά.‘

Είμαι έξω από το αμάξι κι αρχίζουν να με σπρώχνουν και να με βρίζουν. Με πετάνε σε έναν τοίχο.Με έχουν στριμώξει εκεί και οι τέσσερις και δεν έχω καμιά διαφυγή. Πνίγομαι. Ένας με έχει πιάσει από τον γιακά και προσπαθεί να με σηκώσει από αυτόν (καθόλου εύκολο καθώς από την εργασία μου και μόνο έχω δυνατή φυσική κατασκευή) ενώ οι άλλοι από πίσω τον σπρώχνουν για να στριμώξει καλύτερα εμένα!

Νιώθω ότι δεν έχω αέρα, ότι θα λιποθυμήσω. Έχω αλλάξει χρώματα…

Κάποια στιγμή σταματάνε το βασανιστήριο τους (πόσο να κράτησε άραγε;Ο χρόνος όταν σε βασανίζουν κυλά τόσο διαφορετικά…Το δευτερόλεπτο φαίνεται λεπτό ή και ώρα…)

Συνεχίζουν το βρισίδι. (όπως σκατοαλβανέ, βρωμολαθρομετανάστη, γαμημένε ξένε που θα τρακάρεις και αμάξι κλπ) αλλά τουλάχιστον έχει σταματήσει ο πνιγμός.

Στο διάστημα που με στραγγάλιζαν φώναζα όσο μπορούσα βοήθεια με σκοτώνουν ενώ τους θύμιζα διαρκώς ότι είμαι έλληνας πολίτης και να πάμε στο φορτηγό να τους δείξω τα χαρτιά μου. Όμως κανείς δεν βρέθηκε να με βοηθήσει. Είμασταν και σε απόμερο στενό που δεν κυκλοφορούσαν πολλοί άνθρωποι…

Όταν επιτέλους σταμάτησαν, ήρθε περιπολικό και με πήρε για να με πάει που; στο μεταγωγών στην πέτρου ράλλη με την στάμπα του λαθρομετανάστη που δεν έχει χαρτιά.

ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕΘΗΚΑ (απο μια παρεξήγηση και καλά…) στο ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ABU GRAIB…ΜΕΤΑΓΩΓΩΝ-ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ…

Eικόνες που έχω συγκρατήσει στο μυαλό μου ενώ με πήγαν εκεί…

Ένα μεγάλο προαύλιο φυλακής με πάρα πολύ κόσμο εκεί και πάρα πολλούς μαύρους.

Μπάτσοι όλων των ειδών με πολεμικό εξοπλισμό και αλεξίσφαιρα παντού.

Ο δεύτερος (ή ήταν ο τρίτος;) όροφος που με πήγαν. Ένας όροφος με δεκάδες μικροσκοπικά κελιά το καθένα με 6 τετραγωνικά και από 4 εώς 6 ανθρώπους στο καθένα, χωρίς τουαλέτα, χωρίς νιπτήρα χωρίς τίποτα…

Μια αποκρουστική πόρτα στο καθένα με κάγγελα.

Δημόσια τουαλέτα ορόφου χωρίς κι αυτή να έχει νιπτήρα ή σαπούνι(και μετά αυτοί οι αλήτες θα πουν για υγειονομική βόμβα των ‘λαθρομεταναστών’…) ενώ οι χέστρες ήταν οι λεγόμενες τούρκικες.  σε κακή κατάσταση.

Με πέταξαν σε ένα τέτοιο κελί χωρίς πρώτα έστω να με ανακρίνουν και να εξετάσουν αν είμαι ή όχι μετανάστης. (αλλά αυτό το μέρος δεν αξίζει για κανένα ανθρώπινο ον. Θέλει όλο κατεδάφιση και απελευθέρωση όσων είναι εκεί μέσα…)

Μου πήραν το κινητό και αγνόησαν επιδεικτικά τις εκκλήσεις μου να πάρουν κάποια τηλέφωνα που θα πιστοποιούσαν ότι είμαι ντόπιος, γεννημένος εδώ, έλληνας πολίτης…

Και έμεινα εκεί χωρίς ένας να έρθει για περίπου 6-7 ώρες. (πώς να ξέρεις πόση ώρα πέρασε;Τα κινητά είχαν κατασχεθεί…)

Εκεί ήταν μαζί μου σε έναν ασφυκτικά πνιγερό και μικρό χώρο άλλα τρεις άνθρωποι που όπως έμαθα ήταν για καιρό εκεί. Με τους δυο μίλησα και τα είπαμε. Ο ένας ήταν Κούρδος και άλλος Ιρακινός. Ο άλλος δεν έμαθα τι εθνικότητα είχε, υπέθεσα Αλβανός.

Ήταν εκεί για ψύλλου πήδημα. Δεν είχαν χαρτιά. Αδύνατοι και νευρώδεις, φαίνονταν ότι είχαν περάσει πολλά και ήξεραν πολύ καλά ελληνικά ώστε η συζήτηση γινόταν αβίαστα.

Όταν έμαθαν τι μου είχε συμβεί, αρνήθηκαν να το πιστέψουν! Μετά όμως ξανασκέφτηκαν ότι ένα καθεστώς που είναι φασιστικό θα χτυπήσει το ίδιο και τους ντόπιους και κανείς δεν είναι ασφαλής από αυτό το κράτος…

Μετά λοιπόν από 6-7 ώρες εμφανίστηκε ένας σαν διοικητής ένα πράμα και μου παίρνει δακτυλικά αποτυπώματα. Του διαμαρτυρομαι γι’ αυτό που μου έχει συμβεί και με διαβεβαιώνει ότι σύντομα θα ξεκαθαριστεί η κατάσταση…

(πόσο σύντομα ήταν;; Πέρασα άλλες 30 ώρες σε αυτό το κελί κι ενώ υποτίθεται ότι χάρη στην πληροφορική η ταυτοποίηση δακτυλικών γίνεται σε δευτερόλεπτα!Να φταεί άραγε ότι έχουν windows οι υπολογιστές τους ή απλά αδιαφόρησαν και με έγραψαν όσο δεν πάει;Ή και τα δυο;)

Αφού λοιπόν μου πήραν δαχτυλικά αποτυπώματα εγώ περίμενα ότι απο λεπτό σε λεπτό θα είμαι ελεύθερος.

Αμ δε! Οι ώρες πέρναγαν και δεν γινόταν τίποτα.

Μια στεναχώρια με είχε καταβάλει. (και κατάλαβα στο ακέραιο της κυριολεκτική της έννοια.Πώς να μην σε πλακώσει η στεναχώρια σε έναν τόσο στενό χώρο;)

Οι ώρες περνούσαν και κάποια στιγμή ο Κούρδος που ήταν μαζί άρχισε να τρελαίνεται.

Πολύ λογικό μετά από τόσο εγκλεισμό σε αυτή την ανθυγειινή σκατότρυπα…

Άρχισε να φωνάζει στους μπάτσους και να τους  βρίζει:”κωλόμπατσοι δεν αντέχω άλλο, άντε γαμηθείτε, θέλω την ελευθερία μου ρε καριόλησες ” και άλλα τέτοια σε άψογα ελληνικά.

Οι μπάτσοι φύλακες δυο ντερέκια 120 κιλά ο καθένας καράφλες χρυσαυγιτόφατσες είπαν στην αρχή με μια μεταλική φωνή να σκάσει και να δεχτεί την θέση του.

Μετά δεν μίλησαν…

Ξαφνικά η πόρτα του κελιού άνοιξε και μπαίνουν αυτές οι δυο ντουλάπες με ροπάλα στα χέρια και αρχίζουν να χτυπάνε ανηλεώς.

Μιλάμε για πολύ ξύλο.

Προς τιμή τους ο άλλοι δυο μετανάστες μπήκαν μπροστά για να μην τις φάει όλες ο Κούρδος. Εγώ ήμουν τρομοκρατημένος και δεν είχα καθολου αυτό το σθένος.

Όμως έστω και ξώφαλτσα έστω και γιατί ήμουν κι εγώ στο κελί, έφαγα πολλές, πάρα πολλές.

Κλωτσιές στα πόδια και στους προσαγωγούς, ροπαλιές στον αυχένα, στην πλάτη και στο κεφάλι και άλλες κλωτσιές και άλλες ροπαλιές.

Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό!Όσο το έζησα μου φάνηκε αιώνας. Μετά πιο αποστασιοποιημένα υπολόγισα ότι κράτησε τουλάχιστον 6 λεπτά και παραπάνω.

Μιλάμε για ξύλο από καράφλες πληρωμένους του Ελληνικού κράτους, που τέτοιο δεν ξαναθυμάμαι. Και είμαι άνθρωπος της βιοπάλης και έχω δει πολλά…

Όπως είπα παρότι δεν ήμουν ο πρώτος στόχος του ξύλου, έφαγα το ξύλο της ζωής μου.

Τι να πούνε και οι άλλοι τρεις που έφαγαν δεκαπλάσιο από μένα…

Θαύμασα την ήρεμη αξιοπρέπεια τους μετά το ξύλο που έφαγαν.

Πρώτα κι ενώ φύγαν οι ανθρωποφύλακες έβρισαν πάλι για 2 λεπτά (κι όχι δεν ξαναεμφανίστηκαν οι φασιστόμπατσοι…) και μετά σώπασαν μόνοι τους και αποτραβήχτηκαν στους εαυτούς τους.

Χωρίς γκρίνιες, χωρίς βογκητά (εγώ βόγκηξα πιο πολύ από όλους τους!) αλλά και χωρίς κούφιες περηφάνιες που αντιμετωπισαν άφοβα τα ΕΣ ΕΣ…Μόνο με μια θλιμμένη σιωπηρή αξιοπρεπέστατη ενδοσκόπιση…

Και ύστερα μετά απο πολλές ώρες εμφανίστηκε επιτέλους κάποιος επίσημος του κράτους που αναγνώρισε το λάθος και αφέθηκα ελεύθερος.

Για μένα αυτή η εμπειρία είναι η πιο αποφασιστική και κρίσιμη για την ζωή μου.

Πλέον όλη η ζωή μου χωρίζεται στο πριν από αυτό και στο μετά από αυτό.

Είδα διπλά την κρατική φρίκη και τον αστυνομικό φασισμό. Κι ως έλληνας πολίτης και ως μετανάστης χωρίς χαρτιά στον ίδιο τον τόπο του…

Είδα, έπαθα, βίωσα πολλά.

Και δυστυχώς ίσχυσε σε μένα ότι αν δεν παθαίνεις δεν μαθαίνεις.

Κοιτάω την προηγούμενη ζωή μου με πίκρα και οργή. Ανυποψίαστος, αφελής, αδιάφορος…

Ζούμε ήδη σε φασιστικό καθεστώς και προσποιούμαστε ότι υπάρχει δημοκρατία και κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα…

Θυμάμαι στις ατέλειωτες ώρες σε εκείνο το κελί κι όταν  εκεί έμαθα ότι πέθανε ο Μητροπάνος.Και πώς το έμαθα! Από τους μπάτσους που ήταν στον διάδρομο και πανηγύριζαν φωναχτά ‘που ψόφησε επιτέλους αυτό το κομμούνι ο Μητροπάνος!’Μέσα στην κλεισούρα και στην στεναχώρια μού ήρθε ότι έξω στον δρόμο κυκλοφορούν τανκς και έχει κηρυχτεί επίσημα δικτατορία!

Είμαστε σε πόλεμο με ένα φασιστικό καθεστώς που έχει ήδη τα κολαστήρια του και ετοιμάζει και καινούργια.

Την ιστορία την δημοσιοποιώ στο ιντιμίντια και είναι η πρώτη φορά που γράφω σε αυτό. Είναι από τα σάιτς που διαβάζω και υπολογίζω και όπως έχω καταλάβει είναι μια ιστοσελίδα όπου ο κάθε εργάτης, αδικημένος, βασανισμένος από το κράτος, την αστυνομία και τα αφεντικά μπορεί να δημοσιεύσει τις ιστορίες του αδιαμεσολάβητα και χωρίς πατρώνες.

Για την σύνταξη και την επιμέλεια του κειμένου βοηθησε τρομερά ένας καλός φίλος συγγραφέας αλλά βέβαια για τυχόντα λάθη και παραλείψεις του ευθύνομαι αποκλειστικά ο ίδιος.

Και το κείμενο έχει πολλές παραλείψεις αφού για να περιέγραφα ολοκληρωμένα όλο αυτό που συνέβη, τις προεκτάσεις και τα συμπεράσματα του θα χρειαζόμουν ολοκληρο βιβλίο.

Όμως έστω και με αυτή την εξιστόρηση νιώθω ότι αποκαλύφτηκαν πολλά.

Λεφτά δεν έχω και μετά από αυτό το γεγονός η εταιρεία που δουλεύω με υποβίβασε σε part time με ξεφτίλα λεφτά.

Αν υπήρχε ένας εισαγγελέας που θα έτρεχε το θέμα αυταπάγγελτα θα το καλοδεχόμουν. Όμως οι εισαγγελείς αυτού του καθεστώτος έδειξαν ποιες είναι οι στοχεύσεις και προτεραιότητες τους και κήρυξαν τον πόλεμο στους αυτοδιαχειριζόμενους κατειλημμένους χώρους. Άρα αυταπάτες δεν έχω.

Ούτε περιμένω απο καμιά αριστερά (ανεξάρτητα αν θα την ψηφίσω στις 6 Μάη) να με σώσει. Μόνο ξαναθυμάμαι εκείνη την συζήτηση με τους φίλους συνάδελφους φορτηγατζήδες για τις 12 Φλεβάρη λίγο πριν ξεκινήσει το βασανιστήριο για μένα. Και προσδοκώ σε αυτόν τον ξεσηκωμό. Και ξαναθυμάμαι και τους κολασμένους της γης που ήταν στιβαγμένοι σε εκείνα τα κελιά και και σκέφτομαι πόσα πράγματα πρέπει να κανει ακόμη η ανθρωποτητα για να γίνει ανθρωπότητα…

Ένα τέως ανθρωπάκι της βιοπάλης

Ένας νυν Εξεγερμένος Άνθρωπος

Διονύσης Γοργογιάννης

 

«Θα ξανανταμώσουμε να είσαι σίγουρος, αλλά όχι στο καφενείο»

αναδημοσίευση απο lesxi

 Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

Σήμερα συμπληρώνεται ο τρίτος μήνας από τότε που ο φίλος μας κρατάει μόνο για τον εαυτό του αυτό το φοβερό μυστικό. Δεν μπόρεσε, ή μάλλον δεν θέλησε να το μοιραστεί με κανέναν. Ούτε με φίλο, ούτε με γνωστό, ούτε με συγγενή. Όμως είχε φτάσει πια στα όριά του. Ένιωθε πως δεν θα μπορούσε να το κρατήσει άλλο μέσα του. Τον έπνιγε, μέρα τη μέρα του έτρωγε τα σωθικά. Είχε δίκιο τελικά ο παππούς του που έλεγε συχνά πώς οι αρρώστιες των σπλάχνων είναι αρρώστιες ψυχής. Αυτούς τους τελευταίους μήνες, αισθανόταν πολύ συχνά πόνους στα σπλάχνα του ενώ ποτέ άλλοτε δεν είχε τέτοιου είδους ενοχλήσεις.

Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν το αφεντικό του, του ανακοίνωσε πως στο εξής θα τον χρειαζόταν μόνο τις τέσσερις από τις πέντε μέρες της εβδομάδας, γιατί οι παραγγελίες είχαν μειωθεί άρα και τα δρομολόγια θα ακολουθούσαν μια αντίστοιχη μείωση.

Του είπε επίσης πως όλοι οι οδηγοί το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και πως αν ήθελε θα μπορούσε να ψάξει αλλού για δουλειά αρκεί να του υπέβαλλε την παραίτησή του γιατί εκείνος δεν του πήγαινε η καρδιά να τον διώξει. Βέβαια του υπενθύμισε επίσης πως θα υπήρχε και μια αντίστοιχη μείωση στο μισθό του αφού θα μειωνόταν οι μέρες εργασίας του. Έτσι ήταν το δίκαιο.

Μετά από δυο με τρεις μήνες το αφεντικό του τον κάλεσε στο γραφείο του πάλι για να του πει πως θα έπρεπε να έρχεται μόνο για τρεις μέρες τη βδομάδα υπενθυμίζοντάς του πως θα υπάρχει και αντίστοιχη μείωση στο μισθό του.

Ο φίλος μας, 32 χρονών παλικάρι, ούτε στην πρώτη μα ούτε και στη δεύτερη μείωση είπε τίποτα σε κανέναν. Τους γονείς του δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει. Είχαν κι αυτοί τα δικά τους. Μόλις που τα έφερναν βόλτα μετά από τις μειώσεις στις συντάξεις. Βάλε ότι κάποια φάρμακα δεν τα κάλυπτε πια το ταμείο, βάλε ότι κάποιες φορές πλήρωναν τους γιατρούς, περνούσαν πλέον δύσκολα οι μέρες.

Μα και στη Μυρσίνη δεν είπε ποτέ τίποτα. Σαν τι να της έλεγε; Πώς να της το ξεστόμιζε όταν εκείνη μετρούσε ήδη δύο μήνες στο ταμείο ανεργίας και περίμεναν και οι δύο μόνο από τον δικό του μισθό για να μπορέσουν, επιτέλους να ανοίξουν το δικό τους σπιτικό;

Είχε μαζέψει κάποια χρήματα στην άκρη με σκοπό να κάνει έκπληξη «στη Μυρσίνη του» τη μέρα του γάμου τους. Καημό το’ χε εκείνη, να πάει ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Έστω και για δυο μέρες. Δεν είχε πάει ποτέ της και το είχε όνειρο κάποτε να της συμβεί. Θα της το ανακοίνωνε αμέσως μετά τα στέφανα, μα όπως ήρθαν τα πράγματα, τα λεφτά του ταξιδιού φαγώθηκαν σιγά-σιγά όλο αυτό το διάστημα.

Τις μέρες που δεν δούλευε, ο φίλος μας έφευγε κανονικά από το σπίτι του, σαν να πήγαινε στη δουλειά του. Έπαιρνε τον ηλεκτρικό και κατέβαινε στο τέρμα στον Πειραιά. Το’ πιανε στη συνέχεια με τα πόδια δίπλα στην προκυμαία και χάζευε τα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι.

Την πρώτη φορά που είχε μπει στο μικρό καφενείο του λιμανιού, «το λιμανάκι των καημών», το έκανε για να προφυλαχτεί από την απρόσμενη καταιγίδα που ξέσπασε και τον βρήκε να συνομιλεί με έναν ναύτη έξω από το πλοίο της γραμμής που περίμενε την ώρα για να φύγει για τα νησιά του Αιγαίου.

«Πάμε στο καφενείο μέχρι να περάσει η μπόρα» του είπε ο ναύτης και ο φίλος μας, από ευγένεια, δεν έφερε αντίρρηση. Σκέφτηκε να του πει πως η δική του μπόρα θα διαρκέσει πολύ, μα τι να του εξηγούσε τώρα και του ναύτη;

Το ένα ποτήρι κρασί έφερε το άλλο, η μία κουβέντα μπόλιαζε με την επόμενη και το ένα περιστατικό κοντά στο άλλο κεντούσε σαν πρόκα τις καρδιές τους.

Το κρασί σαν το πίνεις με φίλους είναι γιατρικό, μα σαν το πίνεις συντροφιά με τη μοναξιά, είναι σκέτο δηλητήριο. Κι εδώ σε τούτον τον μικρό καφενέ οι μοναξιές περίσσευαν. Κάθε θαμώνας κι από μία. Τι κι αν κάθονταν ο φίλος μας με το ναύτη στο ίδιο τραπέζι; Ο καθένας σήκωνε το δικό του σταυρό στον δικό του Γολγοθα

Όλο και πιο συχνά ο φίλος μας περνούσε από το «λιμανάκι των καημών», πίνοντας πότε δύο, πότε τρία και πότε περισσότερα ποτήρια κρασί.

Είχε ακούσει τους μεγαλύτερους να λένε πως έπιναν για να ξεχνάνε μα πολύ σύντομα κατάλαβε πως πίνει κάποιος όχι για να ξεχνάει μα για να θυμάται. Κι εκείνος γι’ αυτό άρχισε να πίνει, για να θυμάται. Να θυμάται τα σχέδιά του, τα όνειρά του, τους στόχους του, τα θέλω του. Όμως, κάθε που άδειαζε το ένα ποτήρι και γέμιζε το άλλο, όλο και περισσότερο ένιωθε πως ήταν σα να έκανε μνημόσυνο στα σχέδιά του, στα όνειρά του, στους στόχους του και στα θέλω του.

Κάποιες φορές γυρνούσε στο σπίτι του ζαλισμένος, μη μπορώντας να σηκώσει το κορμί του. Τόσο πολύ είχε βαρύνει η ψυχή του που τα πόδια του δεν μπορούσαν να αντέξουν και λύγιζαν.

Μόλις περνούσε η ζάλη του κρασιού ένιωθε ντροπή, θλίψη και απογοήτευση. Τα έβαζε με τον εαυτό του, όχι άδικα, για την έλλειψη αυτοσυγκράτησης, μα δεν μπορούσε να βρει ένα φταίξιμο να ρίξει στον εαυτό του για το ότι έμεινε χωρίς δουλειά.

Ναι, σήμερα συμπληρώνονταν τρεις ολόκληροι μήνες από τότε που το αφεντικό του τον απέλυσε αφού δεν δέχθηκε την προσφορά που του έκανε να δουλεύει μία μέρα τη βδομάδα.

Βρέθηκε πάλι στο λιμάνι, έξω από την πόρτα του καφενείου, έτοιμος να πάει στη γνώριμη θέση του, εκεί δίπλα στο παράθυρο, παρέα με τη μοναξιά του και πίνοντας γουλιά-γουλιά το δηλητήριο. Κάτι φωνές που άκουσε, τον έκαναν να γυρίσει το κεφάλι και να δει το ναύτη να ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια καθώς τρεις λιμενικοί τον είχαν βάλει σε μια γωνία και τον χτυπούσαν ασταμάτητα με τα γκλομπς. Παραδίπλα γινόταν μάχη, σώμα με σώμα, ανάμεσα σε λιμενικούς και ναυτεργάτες.

Ο φίλος μας, δεν ανακατευόταν με πορείες, με διαδηλώσεις και τέτοια συναφή, μα το να βλέπει τρεις να χτυπάνε έναν μονάχο του δεν μπορούσε να το αντέξει. Όρμηξε με φόρα και έτσι γεροδεμένος καθώς ήταν τους πήρε αμπάριζα και τους τρεις λιμενικούς ελευθερώνοντας το ναύτη που προσπαθούσε αιμόφυρτος να συνέρθει.

Ουρλιάζοντας από την υπερένταση, δεν πρόσεξε πίσω του έναν τύπο που δεν είχε στολή λιμενικού και κρατούσε ένα μακρύ λοστάρι, ο οποίος αφού πλησίασε αρκετά, του έριξε μια δυνατή στον αυχένα και τον άφησε αναίσθητο δίπλα στον μισολιπόθυμο ναύτη.

Όταν ο φίλος μας ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, διαπίστωσε ότι βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, μη μπορώντας να κουνήσει το κορμί του ούτε τόσο δα.

Ο πατέρας του είπε πως τη γλύτωσε παρά τρίχα και η μάνα του πως τον βοήθησε ο Αη Νικόλας, μεγάλη η χάρη του. Η Μυρσίνη που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκριά της, τον παρακάλεσε, σαν γίνει πρώτα καλά, να σηκωθούν και να φύγουν. Να πάνε στο χωριό ή σε μια ξένη χώρα. Ο εκπρόσωπος του λιμενικού σώματος τον διαβεβαίωσε πως διατάχθηκε ΕΔΕ και μεταφέροντάς του τις ευχές του υπουργού για γρήγορη ανάρρωση του υποσχέθηκε πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο.

Ο ναύτης του είπε να μην πιστεύει τις υποσχέσεις των υπουργών γιατί τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Όμως ο φίλος μας είχε πάρει ήδη δύο σημαντικές αποφάσεις.

Κρασί θα ξανάπινε μόνο τη μέρα του γάμου του και σχετικά με το φευγιό είπε να μην τους κάνει τη χάρη. Δεν θα πήγαινε πουθενά. Θα έμενε εκεί και θα κέρδιζε τη ζωή με νύχια, με δόντια και αν χρειαστεί και με αίμα. Όπως γινόταν πάντα δηλαδή. Θα κέρδιζε τη ζωή όπως την κέρδισαν τόσοι και τόσοι άλλοι σαν κι αυτόν όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Τη μέρα που ο φίλος μας βγήκε από το νοσοκομείο, πήρε τη Μυρσίνη από το χέρι και χαιρετώντας τον ναύτη που ήρθε να του ευχηθεί «σιδερένιος» του είπε:

 «Θα ξανανταμώσουμε να είσαι σίγουρος, αλλά όχι στο καφενείο»

ΠΗΓΗ: aristeroblog.gr

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ:ΤΡΙΤΗ, 24/4

ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ, ΔΡΟΥΜΕ!

ΤΡΙΤΗ, 24/4 στις 8μμ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ Π.Α.Ξ. στο στέκι (Σκρα και Κλεμανσώ γωνία, είσοδος στο μεγάλο πεύκο!)

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΔΕΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ

ΟΧΙ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ

Το τελευταίο διάστημα σημειώνονται πανελλαδικά σποραδικές προσπάθειες της ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα!! Χωρίς να λογαριάζουν τίποτα, άνεργους, άρρωστους, ανήμπορους, βυθίζουν στο σκοτάδι νοικοκυριά που δεν έχουν πληρώσει το χαράτσι.

Παράλληλα απειλούν με κατασχέσεις μισθών για τα απλήρωτα χαράτσια και αναγγέλλουν νέες αυξήσεις στο ρεύμα έως 35%. Την ίδια στιγμή που υπουργεία και μεγάλες επιχειρήσεις χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια στη ΔΕΗ, που δίνουν φοροαπαλλαγές στους βιομήχανους, που χαρίζουν δεκάδες δισεκατομμύρια στις τράπεζες, που δίνουν γη και ύδωρ στους εφοπλιστές. Για να αποδείξουν πόσο ταξική είναι η πολιτική που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση, που επιβάλλει η ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο.

 

Αναγκάστηκαν, από το Νοέμβρη μέχρι τώρα, να κάνουν τακτικές υποχωρήσεις στο ζήτημα του χαρατσιού. Να μεγαλώσουν το χρόνο αποπληρωμής του και να μην προχωρήσουν σε μαζικές διακοπές ρεύματος. Αναγκάστηκαν, κάτω από την πίεση ενός μαζικού κινήματος ενάντια στο χαράτσι, που απλώθηκε σ’ όλη τη χώρα με επιτροπές αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις και δίκτυα αλληλεγγύης.

Όμως, η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ κλπ) δεν είχαν ούτε έχουν καμιά πρόθεση να καταργήσουν το χαράτσι. Ούτε έχουν κανέναν ενδοιασμό να βυθίσουν στο σκοτάδι εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Πιστοί στο μονόδρομο του ΔΝΤ, της ΕΕ και του κεφαλαίου, οδηγούν το λαό στην καταστροφή, αφαιρώντας του στοιχειώδεις όρους ζωής. Θέλουν να τον τσακίσουν, αλλά παράλληλα τρομάζουν μπροστά στην έκρηξη της οργής του.

Δεν θα υποταχθούμε!! Μαζικά και οργανωμένα αναπτύσσουμε τον αγώνα μας.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ.

Απαιτούμε:

• Να γίνεται αποδεκτή η ξεχωριστή πληρωμή μόνο του ρεύματος.
  
• Να μην κοπεί το ρεύμα σε κανέναν. Το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό όχι εμπόρευμα.

Αναπτύσσουμε δίκτυο αλληλεγγύης και αγώνα, που αποτρέπει τη διακοπή ρεύματος, απαιτεί την επανασύνδεση από τη ΔΕΗ, προχωρά σε επανασύνδεση, εφόσον δεν πετύχει τα προηγούμενα.

Μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στη ΔΕΗ

ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΑΠΡΙΛΗ, 10:00 π.μ.

Ανοιχτή συνέλευση για χαράτσι ΔΕΗ, Τετάρτη 7 μμ στο στέκι.

Τις τελευταίες μέρες γίνονται γνωστές συνεχείς περιπτώσεις διακοπών ρεύματος σε γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, σε νοικοκυριά που δεν έχουν πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ. Τα συνεργία των εργολάβων, ακόμη και με βραδινές εφόδους σαν τους εγκληματίες, χωρίς καν να διερευνούν αν υπάρχουν παιδιά, άρρωστοι, ανήμποροι ή άνεργοι, βυθίζουν στο σκοτάδι νοικοκυριά με ληξιπρόθεσμες οφειλές.
Φαίνεται, ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά ενός ολόκληρου κινήματος και έδωσε εντολή στη ΔΕΗ και στους εργολάβους να ξεκινήσουν το κόψιμο του ρεύματος. Θέλει να τσακίσει το λαό, θέλει να κάμψει τις αντιστάσεις του, που δυναμώνουν μέρα με τη μέρα ενάντια στα χαράτσια, στα μνημόνια και στους νόμους της κοινωνικής εξαθλίωσης.
Αναγκάστηκε η κυβέρνηση, από τον περασμένο Νοέμβρη μέχρι τώρα, να κάνει τακτικές υποχωρήσεις. Να μεγαλώνει συνεχώς το χρόνο αποπληρωμής του χαρατσιού και να μην προχωρά σε μαζικές διακοπές ρεύματος. Αναγκάστηκε, κάτω από την πίεση ενός μαζικού και πανελλαδικού κινήματος. Ενός κινήματος, που βασίστηκε πάνω στην πραγματική αδυναμία εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών να πληρώσουν το χαράτσι (ακόμη και το ρεύμα) και στην οργή της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας για τον ορυμαγδό των αντιλαϊκών μέτρων. Ενός κινήματος που αποτυπώθηκε στη συγκρότηση επιτροπών αγώνα και λαϊκών συνελεύσεων παντού, σ’ όλες τις γειτονιές και τις πόλεις. Ενός κινήματος που αντέδρασε έγκαιρα και αποφασιστικά και σ’ αυτές τις προσπάθειες διακοπής ρεύματος, πετυχαίνοντας νίκες.
Όμως, η κυβέρνηση δεν είχε ούτε έχει καμιά πρόθεση να καταργήσει το χαράτσι. Δεν είχε ούτε έχει καμιά πρόθεση να κάνει πίσω ως προς την είσπραξή του. Δεν είχε ούτε έχει κανέναν ενδοιασμό να βυθίσει στο σκοτάδι εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Πιστή στο μονόδρομο του ΔΝΤ, της ΕΕ και του κεφαλαίου, οδηγεί το λαό στην καταστροφή, αφαιρώντας του στοιχειώδεις όρους ζωής. Δείχνει αποφασισμένη να κάνει κάθε τι για να τσακίσει το λαό. Αλλά παράλληλα τρομάζει μπροστά στην έκρηξη της λαϊκής οργής.
Δεν θα υποταχθούμε
Μαζικά, αποφασιστικά, οργανωμένα. Αναπτύσσουμε τον αγώνα μας, την αλληλεγγύη μας.
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ Της ΒΑΡΒΑΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ

Ανοιχτή συνέλευση

Συγκέντρωση των Χαλυβουργών στο υπουργείο Εργασίας

 αναδημοσίευση απο alterthess

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας πραγματοποίησαν λίγο πριν από τη μία σήμερα το μεσημέρι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας.Οι απεργοί που έχουν υπερβεί τους 4 μήνες απεργίας, και ζήτησαν συνάντηση με τον υπουργό Εργασίας ,Γιώργο Κουτρουμάνη, ο οποίος όμως ήταν στη Βουλή.


και απο ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

 Μην καρτεράτε να λυγίσουμε, ούτε για μια στιγμή» ήταν το μήνυμα που ξαναέστειλαν σήμερα οι απεργοί Χαλυβουργοί στην 162η μέρα των κινητοποιήσεών τους.
Σήμερα το πρωί πραγματοποίησαν συγκέντρωση στην Ομόνοια, μαζί με τις οικογένειες τους και ακολούθησε πορεία στην βουλή ζητώντας συνάντηση με τον υπουργό Εργασίας, ο οποίος όμως απουσίαζε.

Οι Χαλυβουργοί δηλώνοντας αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα τους απέναντι στην αδίσταχτη εργοδοσία η οποία με την στήριξη τους κράτους κάνει τα πάντα να τους τρομοκρατήσει και να καθυποτάξει τον αγώνα τους. Εκμεταλλευόμενη τον νόμο περί «αναδιάρθρωσης επιχειρήσεων» προχωράει κάθε μήνα στην απόλυση του 5% των εργαζομένων –οι απολύσεις έχουν φτάσει τις 104 συνολικά- ενώ στο κενό έπεσε η προσπάθεια της δημιουργίας απεργοσπαστικού μηχανισμού. 

Είναι επόμενο να υπάρχει μια κούραση μετά τόσες μήνες αγώνα και μια δύσκολη κατάσταση για τους απεργούς αφού τα χρέη και οι οικονομικές δυσκολίες τους έχουν πνίξει. Οι ίδιοι όμως δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι την πλήρη δικαίωση των αιτημάτων τους. Στον αγώνα τους επίσης ατσαλώνονται από την συγκλονιστική αλληλεγγύη  που εκφράζεται στον αγώνα τους με κάθε τρόπο, και όχι μόνο από τους Ελληνες εργαζόμενους. Την περασμένη βδομάδα Γαλλικά εργατικά συνδικάτα, έστειλαν στους απεργούς 17 τόνους τροφίμων, ενώ σημαντική είναι η βοήθεια που δέχονται από σωματεία που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ τα οποία διακινούν κουπόνια οικονομικής ενίσχυσής τους.

ΚΑΖΙΝΟ ΞΑΝΘΗΣ, 7/4 ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΦΩΤΟ

Αποφασισμένοι για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι του καζίνο Ξάνθης να αγωνιστούν για τα αυτονόητα, να μη δεχτούν την λασπολογία και τις απειλές της διοίκησης, να μη φοβηθούν , να συνεχίσουν για την -εκ νέου- δικάιωση τους, σύμφωνα και με την ανακοίνωση του προέδρου του σωματείου στη χθεσινή στάση εργασίας.

Η εργοδοσία έχει απλήρωτους τους/ις εργαζόμενους/ες εδω και κάποιους μήνες, ενώ τραβάει το σχοινί στα άκρα με την απαράδεκτη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας. Οι χειρισμοί της διοίκησης, σύμφωνα και με τους εργαζόμενους, έχουν οδηγήσει σε τέλμα όσον αφορά στη λειτουργία του Καζίνο μα και όσον αφορά στην αντιμετώπιση των εργαζομένων.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ένας εξωγήινος επισκέπτεται τον πλανήτη μας, προσπαθώντας να διαπιστώσει αν το ανθρώπινο είδος έχει εξελιχθεί. Ανοίγει μια συζήτηση με τον πρώτο άνθρωπο που συναντά, σύντομα όμως έρχεται σε αδιέξοδο, πασχίζοντας να κατανοήσει το σύστημα διακυβέρνησης των ανθρώπων και συγκεκριμένα, τι ακριβώς είναι η κυβέρνηση. Ένας πανέξυπνος και πολύ αποκαλυπτικός, μέσα στην απλότητά του, διάλογος, βασισμένος σε μια ομιλία του Larken Rose. 

(δημιουργός: Graham Wright)

πρωτότυπο βίντεο: "government explained" http://www.youtube.com/watch?v=EUS1m5MSt9k

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

αναδημοσίευση απο alterthess

Κερατέα ένας χρόνος μετά: Η μεγάλη στρατιωτική παρέλαση

αναδημοσίευση απο ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

 

Από τις πιο συγκινητικές στιγμές των 128 ημερών ήταν οι συχνές παρελάσεις των ειδικών σωμάτων συνοδών χωματουργικών εργασιών. Μία από αυτές, ίσως την πιο εντυπωσιακή, καταγράψαμε με την κάμερα μας πέρυσι στις 4 του Απρίλη. Τη μοιραζόμαστε ξανά σήμερα μαζί σας όχι μόνο για να θυμηθούμε ξανά αυτές τις στιγμές, αλλά κυρίως για να υπενθυμίσουμε πως οι ετοιμασίες για τον επόμενο γύρο προχωρούν κανονικά...

Καλημέρα με χαμόγελο (ξανά) από την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΕΡΑΤΕΑ...

 

το video  ΕΔΩ (αξίζει!)

ΚΑΖΙΝΟ ΞΑΝΘΗΣ

 Εκδικητηκές αλλαγές γίνονται και στις εργασιακές σχέσεις στο Καζίνο Ξάνθης, κυρίως μετα απο τις νικηφόρες και δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων.

 αναδημοσιευση απο xanthipress

 Λόγοι παράβασης των όρων της σύμβασης για την Άδεια του Καζίνο Ξάνθης αποτελούν οι πρόσφατοι χειρισμοί της Διοίκησης της εταιρίας, αναφέρουν οι εργαζόμενοι του Καζίνο που παραχώρησαν Συνέντευξη Τύπου μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Παραμένουν απλήρωτοι εδώ και δύο μήνες και κατηγορούν τη Διοίκηση ότι υποβαθμίζει την Επιχείρηση (....)

(...)"Η διοίκηση κάλεσε όσους δικαιώθηκαν για να τους "τιμωρήσει" με 1 ημέρα απασχόλησης της εβδομάδα.Κινήσεις εκδίκησης της συνδικαλιστικής τους δράσης είναι οι κινήσεις του Προέδρου της επιχειρησης. Το μόνο που κάνουν οι εργαζόμενοι είναι να διεκδικούν μόνο όσα έχει υποχρέωση να παράσχει η επιχείρηση, όπως προβλέπεται από την σύμβασή μας." σημείωσε ο Γρηγόρης Στογιαννίδης.(...)